Istnieje zjawisko, które znacznie zmniejsza możliwość kształtowania naszej rzeczywistości na bazie racjonalnych przesłanek.
Jest nim przeświadczenie o wyższości naszych poglądów nad poglądami innych. Mechanizm tego fenomenu nie jest skomplikowany. Jest to prosta reakcja zapobiegająca dezintegracji wizerunku nas samych.
Zapewne nie wszyscy zdają sobie sprawę, że jest to ten sam mechanizm, który wywołuje tremę, czyli paniczny strach przed kompromitacją. Na scenie boimy się nie ludzi, ale właśnie zaburzenia naszego autowizerunku.
To samo leży u podstaw ciągłego udowadniania sobie i innym, że jesteśmy konsekwentni w poglądach. To dlatego tak bardzo nie lubimy przyznawać się do błędu, to dlatego tak często stwierdzamy, ze „my coś tam zawsze” lub „my czegoś tam nigdy”. Dlatego też lepiej postrzegane są osoby konsekwentne – w ideach, słowach i działaniu.
Uwaga! Jesteśmy w stanie uszanować, a nawet usprawiedliwić, największą głupotę czy niegodziwość, byleby była konsekwentna. „Przecież on zawsze twierdził, że taki jest i w to wierzy, więc jego czyn można usprawiedliwić”. Szanujemy ludzi konsekwentnych w swoich poglądach i wierze, niezależnie od tego, jak niedorzeczne czy wręcz szkodliwe mogą one być.
Osoba o stałych zapatrywaniach jest dużo lepiej postrzegana, niż ktoś, kto je zmienia czy choćby tylko modyfikuje.
A przecież powinno być odwrotnie – powinniśmy doceniać ludzi za umiejętność refleksji i doskonalenia się. Powinniśmy szanować tych, co umieją świadomie zrezygnować z atawistycznego utrzymywania swojego wizerunku. Cechą pożądaną powinna być elastyczność w podejściu do rzeczywistości.
Zjawisko opisane powyżej przeszkadza homo sapiens w spokojnym życiu.Jest nim przeświadczenie o wyższości naszych poglądów nad poglądami innych. Mechanizm tego fenomenu nie jest skomplikowany. Jest to prosta reakcja zapobiegająca dezintegracji wizerunku nas samych.
Zapewne nie wszyscy zdają sobie sprawę, że jest to ten sam mechanizm, który wywołuje tremę, czyli paniczny strach przed kompromitacją. Na scenie boimy się nie ludzi, ale właśnie zaburzenia naszego autowizerunku.
To samo leży u podstaw ciągłego udowadniania sobie i innym, że jesteśmy konsekwentni w poglądach. To dlatego tak bardzo nie lubimy przyznawać się do błędu, to dlatego tak często stwierdzamy, ze „my coś tam zawsze” lub „my czegoś tam nigdy”. Dlatego też lepiej postrzegane są osoby konsekwentne – w ideach, słowach i działaniu.
Uwaga! Jesteśmy w stanie uszanować, a nawet usprawiedliwić, największą głupotę czy niegodziwość, byleby była konsekwentna. „Przecież on zawsze twierdził, że taki jest i w to wierzy, więc jego czyn można usprawiedliwić”. Szanujemy ludzi konsekwentnych w swoich poglądach i wierze, niezależnie od tego, jak niedorzeczne czy wręcz szkodliwe mogą one być.
Osoba o stałych zapatrywaniach jest dużo lepiej postrzegana, niż ktoś, kto je zmienia czy choćby tylko modyfikuje.
A przecież powinno być odwrotnie – powinniśmy doceniać ludzi za umiejętność refleksji i doskonalenia się. Powinniśmy szanować tych, co umieją świadomie zrezygnować z atawistycznego utrzymywania swojego wizerunku. Cechą pożądaną powinna być elastyczność w podejściu do rzeczywistości.
Ciągle bowiem musi się taki sapiens borykać z innym sapiens, który uważa, że ma rację tylko dlatego, że to jest jego racja.
„Ja wiem, że to może nie jest najmądrzejsze, ale mam takie przekonanie i będę się go trzymał”.
Coś Państwu to mówi?
Oczywiście, że mówi.
Ale sami na pewno Państwo tego nie robią, prawda?
„My? A w życiu! Poza tym nasze poglądy są właściwsze”.
