Pytanie: Co ma wspólnego człowiek z termostatem?
Odpowiedź: Zdolność powracania na wybraną drogę.
W termostacie to działa tak:
– jak temperatura spada, to termostat powoduje grzanie urządzenia;
– jak temperatura rośnie, to termostat wyłącza urządzenie.
I tak sobie to działa, żeby utrzymać zadaną temperaturę.
U człowieka jest podobnie:
– jak robimy coś nie tak, to staramy się robić to jak trzeba;
– jak przedobrzymy, to odpuszczamy na jakiś czas.
I tak w kółko.
Jak się lenimy, to potem musimy nadrobić zaległości.
Jak przesadzimy z robotą, to potem musimy dłużej odpoczywać.
Jak komuś coś nagadamy, to potem musimy zadziałać w drugą stronę, np. przepraszamy.
Jak jesteśmy zbyt mili, to ludzie wchodzą na głowę i trzeba im pokazać granice.
– Dalsze przykłady same się posypią.
Trochę jak z termostatem, prawda?
Tak, tylko z małą różnicą (a mała różnica to jednak różnica).
Termostat nie ustawia sobie temperatury. On tylko pilnuje, aby była stała.
Temperaturę pożądaną zadaje mu człowiek (czyli ktoś z zewnątrz).
U człowieka zaś poziom oddziaływania z otoczeniem człowiek ustawia sobie sam.
I tu zaczynają się schody, bo rzadko kiedy robi to świadomie.
Otóż, skąd człowiek wie, na jakim poziomie ma sobie ustawić poziom oddziaływania?
Skąd wie, kiedy lepiej jest coś zrobić, a kiedy nie?
Skąd wie, jak głośno może na kogoś krzyknąć, żeby nie przesadzić?
Skąd wie, kiedy coś zacząć, a kiedy skończyć?
Zazwyczaj wie, bo wie. I o!
"No, bo zawsze coś tak czułem", "Przecież to jest oczywiste".
"Tak mnie uczyli rodzice". "Przeczytałam, że tak należy". "Uważam, że warto".
Czyli jakoś jesteśmy skalibrowani.
Mamy skądś punkty odniesienia, linijkę do której się ciągle przymierzamy.
Czytelniku, czy kiedyś zadałeś sobie pytanie: skąd mam tę linijkę?
Czytelniku, czy kiedyś zadałeś sobie pytanie: czy ta linijka jest aby prawdziwa?
I jeszcze jedno: co mnie zmusza do przymierzania się ciągle do tej linijki?
Odpowiedzi na te pytania istnieją.
.
